Ervaringen met het 4-Fasenherstelprogramma
Hieronder vindt u de eerste toegezonden ervaringen. Het ligt in de bedoeling meerdere ervaringen te verzamelen en te publiceren op deze site om een indruk te geven wat de verschillende patiënten aan het programma beleven, hoe verschillend het programma doorlopen wordt ondanks de duidelijke wetmatigheid die erin terug te vinden is.
Inzenden eigen ervaring

Ervaring 1: Een vrouw van 58 jaar die ontslagen werd
“Dit gaat geen prettig gesprek worden!”………….werd uiteindelijk……een cadeau!

Verslag van mijn ervaring met 4 fase programma
Eind mei kwam voor mij geheel onverwacht de mededeling dat mijn contract beëindigd zou worden i.v.m. de strenge verzekerings- regels in de gezondheidszorg. Bijna 6 jaar met (te)volle overgave gewerkt, veel aan de kant gezet………mijn werk is belangrijk, ook voor mijn levensonderhoud…..moet mijn de huur betalen, de vaste lasten, boodschappen en ……..binnen hele korte periode oma geworden van 5 kleinkinderen,,,,,,,,“Dit gaat geen prettig….”

En dan….. Ik hoorde de woorden, maar ging gewoon door, mijn gedachten: “Ik zal dit goed gaan afronden zodat de cliënten, collega’s en de leidinggevende tevreden zullen zijn….zo ga ik het doen!”

Nog nooit met ontslag te maken gehad, geen idee….de eerste week heb ik deze mededeling alleen met collega’s en mijn beste vriendin gedeeld, Ik wilde eerst alles zelf laten bezinken. Na 1 week voelde ik me toch wat onder druk gezet, ik moest wat tekenen binnen een bepaalde tijd. Toen wat hulp ingeschakeld; advies; ‘niets toezeggen en niets tekenen, laat een deskundige meekijken’,

Toen kwam mijn vrije week, mijn loop week, Ik loop al enkele jaren de achterhoekse4daagse met veel plezier, maar……..ik voelde……..mijn hoofd wilde wel 8 x achter elkaar deze 4daagse lopen, maar mijn benen voelde alsof zij nog geen km konden lopen. Ik ging voelen……misselijk, leeg, zwaar….dit heel voelbaar op momenten wanneer ik naar bed ging, dus,….heel laat naar bed zodat ik in slaap zou vallen en om 6 uur klaar wakker en vol adrenaline….doorgaan, lopen, doen, afleiding…dat helpt, totdat……….mensen om mijn heen mijn adviseerde naar de huisarts te gaan om in ieder geval hem te laten weten wat er speelt. Omdat ik die maandag vrij was voor de 4daagse ben ik gegaan. ‘Even laten weten, met 3 minuten sta ik weer buiten’, dacht ik….Dat liep anders..

Eigenlijk raakte de huisarts iets wat ik zo weg stopte. Ik heb er voor mijn gevoel wel een half uur bij de huisarts gezeten. Alle tijd en uitleg wat het e.a. betekent. Ik vertelde dat ik misschien voor mezelf zou willen beginnen. Wat mijn raakte waren de woorden “Als je dit graag wilt, zul je daar de energie voor moeten hebben, helder moeten zijn, Ik adviseer om nu te starten met het 4 fasen programma (kreeg een uitleg zie website Ellis), verder geen 4daagse lopen, NU beginnen met het opbouwen van energie en dit begint met veel, veel slaap. Zodat je straks wanneer je weer moet (UWV) daar ook echt klaar voor bent.” Ik voelde direct dat dit voor mij de juiste weg was, maar, ik weet ook dat ik op dat moment dacht “Die 4daagse ga ik wel lopen!!!” Na dit consult, met afspraak voor de volgende week op zak, ben ik naar de stad gefietst, het regende, ben mijn startbewijs op gaan halen en toen………..toen merkte ik dat ik niet meer naar huis wilde, het regende nog steeds en ik liep doelloos in de stad, Ik wist en voelde de 4daagse kan ik niet lopen. Eenmaal thuis de spullen van de 4daagse opgeruimd en me afgemeld en toen……….toen begon het voelen. Vooral het tussen de middag naar bed…vreselijk………mijn hoofd ging alle kanten op, zat zo voel, de adrenaline was voelbaar, maar ook mijn lijf, zo zwaar, de benen voelde als lood, mijn hoofd en lijf leken van elkaar gescheiden, aparte delen, ik voelde a.h.w. het gevecht tussen deze beide delen. Misselijk, hoofdpijn, brok in mijn keel…..Auw ik voel mijn lijf.

Het programma van de 4 fasen, deel voor deel gelezen, soms een paar keer achterelkaar (het deel waar ik op dat moment mee bezig was) de concentratie was minimaal, na 5 regels was ik regel 1 weer kwijt. Tussen de middag naar bed (met wat medicatie ondersteuning) voelde steeds vaker beter, meer rust in mijn hoofd en ook kwam ik ’s avonds beter in slaap. Het zo bewust worden van je lijf en je gedachten is heel vermoeiend. Ik heb me zo ontzettend moe gevoeld….alleen ook …ik deed ‘niets’..en dan zo moe….hoe kan dit? Komt dit ooit goed? Het leren nee zeggen………was en is nog steeds moeilijk voor mij, maar ik word bewust. Mijn lijf ….ik leer luisteren naar mijn lijf, ga ik mijn grens over betekend dat…..misselijk, hoofdpijn zelfs een fikse keelontsteking met koorts (voor mij zo duidelijk …2 dagen achtereen teveel, mijn lijf haast bewust genegeerd……door de koorts heb ik 1,5 dag aan een stuk geslapen!!!!! net of mijn lijf zegt; jij luistert niet dan doen we het zo het lijf heeft deze rust nodig!) De grote winst is dat ik dankbaar kon zijn dat mijn lijf zo goed op mijn past i.p.v. gefrustreerd (ik wil niet ziek zijn!!) ik kon dit omarmen.

De 4 fasen, het lijkt allemaal zoveel en zolang….is daar wel de tijd voor??? Ik begrijp dat wanneer je in een arbeidsproces zit of een druk gezin, dit veel van je vraagt, heel veel, De kracht om nee te kunnen en durven zeggen tegen je partner, kinderen en of baas…..die energie heb je niet, De tweestrijd in jezelf en rondom jou wordt vergroot en die energie sloopt je. De huisarts die achter je staat en je bij kan staan, eventueel een partner erbij betrekken, hoe mooi zou het zijn wanneer leidinggevende en arbo artsen hier ook achter gaan staan en meewerken, mijn overtuiging is dat dit alleen maar winst op gaat leveren. De leidinggevende krijgt een werknemer die weer “volledig” aanwezig is, dit geldt ook voor de partner, kinderen enz.

Mijn ervaring is dat vele mensen om mijn heen zeiden : Ja, maar jij weet toch wat het beste voor jou is, je hoeft je toch niet aan zo’n programma te houden. Blijf gewoon lekker bewegen, onderneem dingen die je leuk vind, zo’n programma zou mij alleen maar depressief maken!!” Ik ben gevoelig voor de mening van anderen en juist in deze periode al helemaal, want ik weet het niet meer zo goed, niet wie ik ben wat ik wil en wat ik heb te doen. En nu ik terug kijk weet ik dat vele mensen ‘bang’ zijn voor dit programma want……………..je gaat voelen!!! Beter is het om te blijven lopen, liefst hard weglopen voor alle gevoelens…..te angstig voor……..bewust worden??

Ik zit nu tegen fase 4 aan en wat heeft mijn dit programma veel opgeleverd. Naast de wekelijkse (nu 2 wekelijkse) consulten bij de huisarts, ook 7 inwrijvingen ondergaan, dit hoort voor mij ook zo bij dit proces, aandacht voor mijn lijf, mijn zijn,bewuste heling. Bij de 1e inwrijving voelde ik mijn onbalans en nu na 6 keer voel ik de balans, eenheid.

Wat heeft het mijn uiteindelijk opgeleverd?
Mijn ontslag is hierdoor omgezet naar een cadeau!!! Ik heb mezelf terug gevonden, heb me nog nooit, echt nog nooit zo vrij van binnen gevoeld. Nee, nog geen baan, geen idee hoe de toekomst er uit ziet, maar vertrouwen dat is er, bewust zijn, dat is er, er mogen ZIJN met alles wat er is dat is er, de liefde die ik voel dat is er en mijn kinderen en kleinkinderen het is alsof ik nog meer bewust ben van de verbondenheid…..dat wat er toe doet. Het kunnen en durven leven,dat is er!!

Dit alles was er niet geweest als ik ervoor gekozen had het allemaal alleen te doen, geen huisarts in te schakelen, gewoon door gaan, tegen dierbare zeggen het valt allemaal wel mee, ik red me wel!!
Ik heb onwijs veel geleerd over mezelf en ben heel dankbaar voor dit cadeau.

Inmiddels ruim 2 maanden verder. Ik merk dat stilte belangrijk voor mij is, eerder was het direct na het opstaan de radio aan, nu gebeurt dit niet meer, stilte betekent voor mij, mezelf voelen en bewust luisteren naar dat wat er is. Ik merk dat ik veel rustiger ben, zeker van binnen daardoor voel ik me zachter, vriendelijker, maak praatjes met mensen en voel me veel vaker glimlachen. Er is een grote verandering opgetreden. Waren eerder vooral de meningen van anderen belangrijk, nu luister ik zeker ook naar MIJN mening!

Er heeft een gesprek met mijn leidinggevende plaats gevonden. Dit had ik een tijdje terug niet kunnen bedenken. Heel bewust heb ik de uitnodiging ontvangen……..ben met de hond gaan lopen, laten bezinken….en bij thuis komst wist ik…ik ga dit doen, voel me stevig genoeg, verloopt het gesprek voor mijn gevoel vervelend, ben ik nu sterk genoeg om te zeggen “dit voelt niet goed, ik ga nar huis.” Natuurlijk was het spannend, maar het ging helemaal goed, omdat IK bij mezelf kon blijven, mezelf serieus nam en dat, dat voelt als een grote winst. Als ik bij mezelf blijf kan er weinig mis gaan!!
Als mensen vragen hoe is het met je kan ik volmondig goed zeggen. Natuurlijk zijn er mindere momenten en ja, ik zie nu a.h.w. de film terug en vraag me af had ik toch niet……beter mijn best moeten doen om het voor ‘de ander’ wat prettiger te laten verlopen, en ja zo af en toe voel ik wat onrust dit kan ik vaak plaatsen onder het kopje “ik heb van huis uit niet geleerd te mogen genieten, het was altijd MOETEN, leren, werken, studeren, huis schoon, vriendelijk zijn tegen anderen enz, wanneer ik nu op de bak zit met een boek,,,,,,tja, dan komt dat ‘oude’ stukje regelmatig terug. Maar ik weet nu waar dit vandaan komt, heb dus nu een keuze en vaak doe ik da toch nog even snel een klusje…dan heb ik het lezen verdient!

Het bijzondere van dit hele helingsproces is dat ik zoveel milder ben geworden naar mezelf en daardoor zoveel meer plezier heb, geniet van al die ‘nieuwe’ gevoelens en ik voel dat mijn lijf dankbaar is.

Dit had een kort verslag moeten worden, ik merk dat ik niet uitgeschreven raak, er is teveel wat niet in woorden te schrijven is, het is de beleving. Die beleving, heling, ervaring is wat ik een ieder gun.

Ik zeg dank voor dit proces.

******************************
Ervaring  2 : leerkracht basisonderwijs en moeder
In juni besloot ik mij, na verschillende tegenslagen in het onderwijs, ziek te melden. De avond ervoor snauwde ik thuis mijn kinderen af terwijl ze eigenlijk niets verkeerds deden. Dit was voor mij het moment dat ik besloot dat het zo niet verder zou gaan. Ik kwam terecht bij mijn huisarts die vaststelde dat ik overspannen was. Ik ben al vier jaar bezig met het zoeken naar een andere baan omdat ik niet meer positief in het basisonderwijs stond. Het feit dat ik overspannen was was dus echt werkgerelateerd. Dit maakte dat ik mij thuis gelukkig wel fijn voelde en de tijd kon nemen voor mijn herstel. In eerste instantie was ik blij dat er nu een naamkaartje aan hing zodat ik niet meer naar mijn werk hoefde. De baksteen die de laatste weken in mijn maag was gevormd verdween hierdoor. ’s Nachts maalde ik nog wel, maar niet meer over de schoolzaken waar ik eerder zo mee bezig was.

De huisarts vertelde mij dat ik moest gaan uitzoeken hoe groot mijn concentratieboog nu was. Ik moest een boek gaan lezen en dan bekijken hoe lang ik dat vol zou houden. Dit vond ik lastig omdat ik met een klokje ernaast lezen toch anders vind… Uiteindelijk kwam ik erachter dan mijn concentratieboog niet al te groot was. Ik moest hierin dus gaan opbouwen. Bezoekjes passend bij je concentratieboog, huishoudelijke klussen passend bij die boog, boodschappen passend bij die boog.

’s Middags moest ik 1,5 uur gaan slapen. Ik heb overdag dutjes doen altijd heerlijk gevonden, nu het echter moest vond ik het lastig. Ik dwong mezelf, trok me terug in mijn hangmat in de tuin, vaak kwam de slaap dan uiteindelijk toch.

Ik ging mijn concentratieboog langzaam weer opbouwen, steeds lukte het om wat langer te lezen, ook de boeken kwamen weer steeds meer op mijn oude niveau. Qua slaap werd het mij wel lastig gemaakt omdat dit net in de periode was dat het bloedheet was in Nederland waardoor iedereen lag te draaien ‘s nachts. Intussen bleef ik contact met mijn werkgever lastig vinden. Soms voelde ik me weer een hele pief, tot mijn directeur zou bellen om te vragen hoe het ging, dan werd ik heel zenuwachtig en voelde ik de baksteen in mijn maag weer ontstaan. Na zo’n gesprek viel het altijd mee en viel er weer een last van me af. De middagslaapjes werden automatisch afgebouwd omdat ik mij gewoon fitter ging voelen.

Inmiddels ben ik weer de oude, ik heb het gevoel dat ik er weer ben, dat ik de wereld weer aankan. Ik heb besloten het basisonderwijs te verlaten. Deze beslissing heeft mijn herstel zeker versneld. Ik heb mij heel erg laten leiden door de adviezen van mijn huisarts en deze hebben me zeker goed gedaan.